2010/11/23

AMILDEGIAREN ERTZEAN

Amildegiaren ertzean zudenean
Amildegiaren ertzean zaudenean
oroitu zaitez etxekoez.
Amildegiaren ertzera iristean
begira ezazu atzera.
Ikusten? 
Bada beste errealitate bat, 
bai, bada.

Eta ondo begiratzen baduzu
 gainera,
zure herria non dagoen ikusi ahalko duzu.

Ez, ez gara hain desberdinak,
nik ere izan nuen zure adinean une-garai kaxkar bat
Baina barraren puntara iritsi eta atzera begiratzean...
maite ninduten guztiak ikusi nituen niri begira!


Eta amildegiaren ertzean nengoela pentsatzen nuen une hartantxe
itsasoaren magalak besarkatu ninduen
eta
kresalaren usain sarkorrari esker
zenbat maitatuko zintudan jakin nuen.

Bai, zure mina neurea da,
zure ezinegonak ito egiten nau
zure haserreak bihotza kuzkurtzen dit
eta konturatzen naizenerako
kaletik zehar banoa, ni neu bakarrik 
hankak arrastaka eta burua guztiz galduta...

Baina orduan,
garai batean bezala
barraren puntaraino iritsi naizela konturatu naiz 
eta
itsasoaren kresalak gogorarazi dit 
ZENBAT MAITE ZAITUDAN!

Itzul zaitez nigana nire pittina
zuri esker jakin nuen zer den ama izatea
eta orain
ama izateaz disfrutatu nahi dut.
Baina horretarako zu nire alboan 
BEHAR ZAITUT!

1 comentario:

  1. AL FILO DEL ACANTILADO
    Cuando estés al filo del acantilado
    acuérdate de tu familia.

    Cuando llegues al acantilado
    mira hacia atrás
    ¿Lo ves?
    Hay otra realidad,
    Sí, es verdad.

    Y si miras bien
    además,
    podrás ver dónde está tu pueblo.

    No. No somos tan distintas,
    Yo también tuve a tu edad una época, digamos, mala,
    pero al llegar a la punta del espigón
    y al mirar hacia atrás
    me di cuenta de que todos los que me amaban
    me estaban observando.

    Y justo en aquel instante que pensé
    que estaba en el límite del acantilado
    el regazo del mar me abrazó
    y
    gracias al olor penetrante del salitre
    supe cuánto podría amarte.

    Si, tu dolor es el mío,
    tu malestar me ahoga
    tu enfado me encoge el corazón.
    Y para cuando me doy cuenta
    voy por la calle, sola,
    arrastrando mis pies y con la cabeza totalmente perdida…

    Pero entonces,
    como lo hacía antaño
    me doy cuenta
    de que he llegado hasta la punta del espigón
    y de
    ¡CUÁNTO TE QUIERO!

    Vuelve a mí
    mi pececito.
    Gracias a ti supe qué es ser madre
    Y ahora
    quiero disfrutar de ello.
    Pero, claro,
    para eso TE NECESITO a mi lado

    ResponderEliminar